Mark Ellison, ham kontrplak zeminde durup, bu yıkılmış 19. yüzyıl şehir evine bakıyor. Üstünde, kirişler, kirişler ve teller yarı ışıkta çaprazlama geçiyor, çılgın bir örümcek ağı gibi. Bu şeyi nasıl inşa edeceğinden hâlâ emin değil. Mimarın planına göre, bu oda ana banyo olacak - iğne deliği ışıklarıyla yanıp sönen kavisli bir alçı koza. Ancak tavan hiçbir anlam ifade etmiyor. Yarısı bir Roma katedralinin iç kısmı gibi bir beşik tonoz; diğer yarısı bir katedralin nefi gibi bir kasık tonoz. Kağıt üzerinde, bir kubbenin yuvarlak eğrisi diğer kubbenin eliptik eğrisine düzgün bir şekilde akıyor. Ancak bunu üç boyutlu olarak yapmalarına izin vermek bir kabus. Ellison, "Çizimleri grubun basçısına gösterdim," dedi. "O bir fizikçi, bu yüzden ona 'Bunun için kalkülüs yapabilir misin?' diye sordum. Hayır dedi."
Düz çizgiler kolaydır, ancak eğriler zordur. Ellison, çoğu evin sadece kutu koleksiyonları olduğunu söyledi. Bunları yan yana veya üst üste koyuyoruz, tıpkı çocukların bloklarla oynaması gibi. Üçgen bir çatı ekleyin ve işiniz tamam. Bina hala elle inşa edildiğinde, bu işlem ara sıra eğriler üretecektir - iglular, çamur kulübeler, kulübeler, yurtlar - ve mimarlar kemerler ve kubbelerle beğenilerini kazanmışlardır. Ancak düz şekillerin seri üretimi daha ucuzdur ve her kereste fabrikası ve fabrika bunları tek tip bir boyutta üretir: tuğlalar, ahşap levhalar, alçı levhalar, seramik karolar. Ellison, bunun ortogonal bir tiranlık olduğunu söyledi.
"Bunu ben de hesaplayamam," diye ekledi omuz silkerek. "Ama inşa edebilirim." Ellison bir marangozdur; bazıları New York'taki en iyi marangoz olduğunu söyler, ancak bu neredeyse dahil edilmemiştir. Ellison, işe bağlı olarak aynı zamanda bir kaynakçı, heykeltıraş, müteahhit, marangoz, mucit ve endüstriyel tasarımcıdır. Tıpkı Floransa Katedrali Kubbesi'nin mimarı Filippo Brunelleschi'nin bir mühendis olması gibi, o da bir marangozdur. İmkansızı inşa etmek için işe alınmış bir adamdır.
Altımızdaki katta, işçiler girişteki yarı mamul fayansları atlatarak geçici bir merdiven setinden yukarı kontrplakları taşıyorlar. Borular ve teller üçüncü kattan içeri giriyor, kirişlerin altından ve zeminden kıvrılarak geçiyor, merdivenin bir kısmı ise dördüncü kattaki pencerelerden yukarı kaldırılıyor. Bir metal işçileri ekibi onları yerlerine kaynaklıyor, havaya bir ayak uzunluğunda kıvılcım püskürtüyor. Beşinci katta, tavan penceresi stüdyosunun yükselen tavanının altında, bazı açık çelik kirişler boyanıyor, marangoz çatıya bir bölme inşa ediyor ve taş ustası tuğla ve kahverengi taştan dış duvarları onarmak için dışarıdaki iskelede aceleyle geçiyor. Bu, bir inşaat sahasındaki sıradan bir karmaşa. Rastgele görünen şey aslında birkaç ay önceden düzenlenmiş ve şimdi önceden belirlenmiş bir sırayla bir araya getirilmiş yetenekli işçiler ve parçalardan oluşan karmaşık bir koreografi. Katliam gibi görünen şey, rekonstrüktif cerrahidir. Binanın kemikleri ve organları ile dolaşım sistemi, ameliyat masasındaki hastalar gibi açıktır. Ellison, alçıpan yükselmeden önce her zaman bir karmaşa olduğunu söyledi. Birkaç ay sonra, onu tanıyamadım.
Ana salonun ortasına yürüdü ve bir seldeki kaya parçası gibi orada durup suyu yönlendirdi, hareketsiz. Ellison 58 yaşında ve yaklaşık 40 yıldır marangozluk yapıyor. Ağır omuzları ve eğik bacakları olan iri bir adam. Sağlam bilekleri ve etli pençeleri, kel kafası ve yırtık sakalından dışarı taşan etli dudakları var. İçinde derin bir kemik iliği yeteneği var ve okunması güçlü: diğerlerinden daha yoğun şeylerden yapılmış gibi görünüyor. Kaba bir ses ve geniş, tetikte gözleriyle Tolkien veya Wagner'den bir karaktere benziyor: zeki Nibelungen, hazine avcısı. Makineleri, ateşi ve değerli metalleri seviyor. Tahtayı, pirinci ve taşı seviyor. Bir çimento mikseri satın aldı ve iki yıl boyunca ona takıntılı oldu -duramadı. Bir projeye katılmaya onu çeken şeyin, beklenmedik bir şey olan sihrin potansiyeli olduğunu söyledi. Mücevherin parıltısı, dünyevi bağlamı getiriyor.
"Kimse beni geleneksel mimari yapmam için işe almadı," dedi. "Milyarderler aynı eski şeyleri istemezler. Bir öncekinden daha iyisini isterler. Daha önce kimsenin yapmadığı bir şey isterler. Bu, onların dairesine özgüdür ve hatta akıllıca olmayabilir." Bazen bu olur. Bir mucize; daha sıklıkla olmaz. Ellison, David Bowie, Woody Allen, Robin Williams ve isminin açıklanamadığı birçok kişi için evler inşa etti. En ucuz projesi yaklaşık 5 milyon ABD dolarına mal oldu, ancak diğer projeler 50 milyon veya daha fazlasına çıkabilir. "Downton Abbey istiyorlarsa, onlara Downton Abbey'i verebilirim," dedi. "Roma hamamı istiyorlarsa, onu inşa ederim. Korkunç yerler yaptım -yani, rahatsız edici derecede korkunç. Ama oyunda bir midillim yok. Studio 54 istiyorlarsa, inşa edilecek. Ama gördükleri en iyi Studio 54 olacak ve birkaç ek Studio 56 eklenecek."
New York'un lüks gayrimenkulleri, tuhaf doğrusal olmayan matematiğe dayanarak kendi mikrokozmosunda var olur. Sıradan kısıtlamalardan uzaktır, tıpkı onu barındırmak için yükseltilmiş bir iğne kulesi gibi. 2008'deki mali krizin en derin noktasında bile, süper zenginler inşa etmeye devam etti. Düşük fiyatlardan gayrimenkul satın alıp lüks kiralık konutlara dönüştürüyorlar. Ya da piyasanın toparlanacağını varsayarak boş bırakıyorlar. Ya da Çin'den veya Suudi Arabistan'dan görünmez bir şekilde alıp, şehrin hala milyonları park etmek için güvenli bir yer olduğunu düşünüyorlar. Ya da ekonomiyi tamamen görmezden gelip, kendilerine zarar vermeyeceğini düşünüyorlar. Pandeminin ilk birkaç ayında, birçok kişi zengin New Yorkluların şehirden kaçmasından bahsediyordu. Tüm pazar düşüyordu, ancak sonbaharda lüks konut piyasası toparlanmaya başladı: sadece Eylül ayının son haftasında, Manhattan'da en az 21 ev 4 milyon dolardan fazla bir fiyata satıldı. Ellison, "Yaptığımız her şey akıllıca değil," dedi. "Kimse bizim dairelerde yaptığımız gibi değer katmayacak veya yeniden satmayacak. Kimsenin buna ihtiyacı yok. Sadece istiyorlar."
New York muhtemelen dünyada mimari inşa etmek için en zor yerdir. Herhangi bir şey inşa etmek için alan çok küçüktür, inşa etmek için para çok fazladır, ayrıca baskı, tıpkı bir gayzer inşa etmek gibi, cam kuleler, Gotik gökdelenler, Mısır tapınakları ve Bauhaus katları havaya uçar. Aslında, iç mekanları daha da tuhaftır - basınç içe döndüğünde garip kristaller oluşur. Park Avenue konutuna özel asansörle çıkın, kapı Fransız kır evi oturma odasına veya İngiliz av köşküne, minimalist çatı katına veya Bizans kütüphanesine açılabilir. Tavan azizler ve şehitlerle doludur. Hiçbir mantık bir alandan diğerine yol açamaz. 12'deki sarayı 24'teki türbeye bağlayan bir imar yasası veya mimari gelenek yoktur. Efendileri de tıpkı onlar gibidir.
Ellison bana, "Amerika Birleşik Devletleri'ndeki çoğu şehirde iş bulamıyorum," dedi. "Orada böyle bir iş yok. Çok kişisel." New York'ta aynı apartmanlar ve yüksek binalar var, ancak bunlar bile simgesel binalara yerleştirilebilir veya kum havuzu temelleri üzerine garip şekilli arsalara sıkıştırılabilir. Çeyrek mil yüksekliğinde kazıklar üzerinde sallanarak veya tüneyerek. Dört yüzyıl süren inşaat ve yerle bir edildikten sonra, neredeyse her blok çılgın bir yapı ve stil yorganı ve her dönemin kendine özgü sorunları var. Sömürge evi çok güzel, ancak çok kırılgan. Ahşapları fırında kurutulmamış, bu nedenle orijinal tahtalar eğrilecek, çürüyecek veya çatlayacaktır. 1.800 müstakil evin kabukları çok iyi, ancak başka bir şey değil. Duvarları sadece bir tuğla kalınlığında olabilir ve harç yağmurla yıkanmış olabilir. Savaştan önceki binalar neredeyse kurşun geçirmezdi, ancak dökme demir kanalizasyonları korozyonla doluydu ve pirinç boruları kırılgan ve çatlaktı. Ellison, "Kansas'ta bir ev inşa ederseniz, bununla ilgilenmenize gerek kalmaz" dedi.
Orta yüzyıl binaları en güvenilir olanlar olabilir, ancak 1970'ten sonra inşa edilenlere dikkat edin. 80'lerde inşaat ücretsizdi. Personel ve işyerleri genellikle mafya tarafından yönetilir. Ellison, "İş denetiminden geçmek istiyorsanız, biri ankesörlü telefondan arar ve 250 dolarlık bir zarfla aşağı inersiniz," diye hatırlıyor. Yeni bina da en az onun kadar kötü olabilir. Karl Lagerfeld'in sahibi olduğu Gramercy Park'taki lüks apartmanda, dış duvarlar ciddi şekilde sızdırıyor ve bazı zeminler patates cipsi gibi dalgalanıyor. Ancak Ellison'ın deneyimine göre, en kötüsü Trump Tower. Yenilediği dairede pencereler güm güm geçiyordu, hava şeritleri yoktu ve devre uzatma kablolarıyla bir araya getirilmiş gibi görünüyordu. Bana zeminin çok engebeli olduğunu, bir parça mermeri yere düşürüp yuvarlanmasını izleyebileceğinizi söyledi.
Her dönemin eksikliklerini ve zayıflıklarını öğrenmek bir ömür boyu sürecek bir iştir. Lüks binalarda doktora yoktur. Marangozların mavi kurdeleleri yoktur. Burası Amerika Birleşik Devletleri'nde ortaçağ loncasına en yakın yerdir ve çıraklık uzun ve rahattır. Ellison, iyi bir marangoz olmanın 15 yıl süreceğini ve üzerinde çalıştığı projenin bir 15 yıl daha süreceğini tahmin ediyor. "Çoğu insan bundan hoşlanmıyor. Çok garip ve çok zor," dedi. New York'ta yıkım bile mükemmel bir beceridir. Çoğu şehirde, işçiler enkazı çöp kutusuna atmak için levye ve balyoz kullanabilirler. Ancak zengin ve seçici sahiplerle dolu bir binada, personel cerrahi operasyonlar yapmak zorundadır. Herhangi bir kir veya gürültü belediye binasını aramaya sevk edebilir ve kırık bir boru Degas'yı mahvedebilir. Bu nedenle, duvarlar dikkatlice sökülmeli ve parçalar tekerlekli konteynerlere veya 55 galonluk varillere yerleştirilmeli, tozun çökmesi için spreylenmeli ve plastikle kapatılmalıdır. Sadece bir daireyi yıkmak bile 1 milyon ABD dolarının üçte birine mal olabilir.
Birçok kooperatif ve lüks daire "yaz kurallarına" uymaktadır. Sadece sahibi Toskana veya Hampton'da dinlenirken Memorial Day ile İşçi Bayramı arasında inşaata izin verirler. Bu, zaten büyük olan lojistik zorlukları daha da kötüleştirmiştir. Malzemeleri yerleştirmek için bir araba yolu, arka bahçe veya açık alan yoktur. Kaldırımlar dardır, merdiven boşlukları loş ve dardır ve asansör üç kişiyle doludur. Şişede gemi inşa etmek gibidir. Kamyon bir yığın alçıpanla geldiğinde, hareket eden bir kamyonun arkasında sıkıştı. Kısa süre sonra trafik sıkışıklığı, korna sesleri ve polis ceza yazmaya başladı. Sonra komşu şikayette bulundu ve web sitesi kapatıldı. İzin uygun olsa bile, yapı kodu hareket eden geçitlerin bir labirentidir. Doğu Harlem'deki iki bina patladı ve daha sıkı gaz denetimlerine yol açtı. Columbia Üniversitesi'ndeki istinat duvarı çöktü ve bir öğrenciyi öldürdü ve yeni bir dış duvar standardı tetiklendi. Küçük bir çocuk elli üçüncü kattan düştü. Bundan sonra çocuklu tüm dairelerin pencereleri dört buçuk inçten fazla açılamayacak. Ellison bana, "Bina kodlarının kanla yazıldığına dair eski bir söz vardır," dedi. "Ayrıca sinir bozucu harflerle de yazılır." Birkaç yıl önce, Cindy Crawford çok fazla parti verdi ve yeni bir gürültü sözleşmesi doğdu.
Bu arada, işçiler şehrin aniden ortaya çıkan engellerini aşarken ve yaz sonu yaklaşırken, sahipleri karmaşıklık eklemek için planlarını revize ediyorlar. Geçtiğimiz yıl, Ellison 72nd Street'te üç yıllık, 42 milyon ABD doları tutarında bir çatı katı yenileme projesini tamamladı. Bu daire altı katlı ve 20.000 fit kare. Bitirmeden önce, açık hava şöminesinin üzerindeki geri çekilebilir televizyondan origamiye benzer çocuk kilidine kadar 50'den fazla özel mobilya ve mekanik ekipman tasarlayıp inşa etmesi gerekti. Ticari bir şirketin her ürünü geliştirmesi ve test etmesi yıllar alabilir. Ellison'ın birkaç haftası var. "Prototip yapmak için zamanımız yok," dedi. "Bu insanlar umutsuzca buraya girmek istiyor. Bu yüzden bir şansım oldu. Prototipi yaptık ve sonra içinde yaşadılar."
Ellison ve ortağı Adam Marelli, şehir evindeki derme çatma bir kontrplak masada oturmuş, günün programını gözden geçiriyorlardı. Ellison genellikle bağımsız bir müteahhit olarak çalışır ve bir projenin belirli bölümlerini inşa etmek için işe alınır. Ancak o ve Magneti Marelli yakın zamanda tüm yenileme projesini yönetmek için güçlerini birleştirdiler. Ellison binanın yapısından ve bitişlerinden sorumludur - duvarlar, merdivenler, dolaplar, fayanslar ve ahşap işleri - Marelli ise iç operasyonlarını denetlemekten sorumludur: sıhhi tesisat, elektrik, sprinkler ve havalandırma. 40 yaşındaki Marelli, New York Üniversitesi'nde seçkin bir sanatçı olarak eğitim aldı. Zamanını Lavalette, New Jersey'de resim, mimari, fotoğrafçılık ve sörf yapmaya adadı. Uzun kahverengi kıvırcık saçları ve ince, şık şehir stiliyle Ellison ve ekibinin garip ortağı gibi görünüyor - bulldoglar arasındaki elf. Ancak o da Ellison kadar zanaatkarlığa takıntılıydı. Çalışmaları sırasında, planlar ve cepheler, Napolyon Yasası ve Rajasthan'ın basamaklı kuyuları arasında samimi bir şekilde sohbet ettiler, aynı zamanda Japon tapınakları ve Yunan yerel mimarisini de tartıştılar. Ellison, "Her şey elipsler ve irrasyonel sayılarla ilgili," dedi. "Bu, müzik ve sanatın dilidir. Hayat gibidir: Hiçbir şey kendi başına çözülmez."
Bu, üç ay sonra olay yerine geri döndükleri ilk haftaydı. Ellison'ı en son Şubat sonlarında, banyo tavanıyla mücadele ederken ve yazdan önce bu işi bitirmeyi umarken görmüştüm. Sonra her şey aniden sona erdi. Pandemi başladığında, New York'ta 40.000 aktif inşaat sahası vardı; şehirdeki restoran sayısının neredeyse iki katı. Başlangıçta, bu sahalar temel bir iş yeri olarak açık kaldı. Vakaların doğrulandığı bazı projelerde, personelin işe gitmekten ve 20. kattaki veya daha üst kattaki asansörü kullanmaktan başka seçeneği yoktu. İşçiler protesto ettikten sonra Mart sonuna kadar işyerlerinin neredeyse %90'ı nihayet kapatılmadı. İç mekanlarda bile, sanki aniden trafik gürültüsü yokmuş gibi yokluğu hissedebiliyordunuz. Yerden yükselen binaların sesi şehrin tonuydu; kalp atışlarıydı. Artık ölümcül bir sessizlik vardı.
Ellison baharı Hudson Nehri'ne arabayla sadece bir saat uzaklıktaki Newburgh'daki stüdyosunda tek başına geçirdi. Şehir evi için parçalar üretiyor ve alt yüklenicilerine yakından dikkat ediyor. Çatı ustalarından duvar ustalarına, demircilerden beton üreticilerine kadar toplam 33 şirket projeye katılmayı planlıyor. Karantinadan kaç kişinin döneceğini bilmiyor. Yenileme çalışmaları genellikle ekonominin iki yıl gerisinde kalıyor. Ev sahibi Noel ikramiyesi alıyor, bir mimar ve müteahhit tutuyor ve ardından çizimlerin tamamlanmasını, izinlerin verilmesini ve personelin başının derde girmesini bekliyor. İnşaat başladığında genellikle çok geçtir. Ancak Manhattan'daki tüm ofis binaları boşaldığına göre, kooperatif yönetim kurulu öngörülebilir gelecek için tüm yeni inşaatları yasakladı. Ellison şunları söyledi: "Kovid taşıyan kirli bir işçi grubunun ortalıkta dolaşmasını istemiyorlar."
Şehir 8 Haziran'da inşaatı yeniden başlattığında, beş bin dolarlık bir para cezasıyla desteklenen katı sınırlamalar ve anlaşmalar belirledi. İşçiler vücut sıcaklıklarını ölçmeli, sağlık anketlerini yanıtlamalı, maske takmalı ve mesafeyi korumalıdır - eyalet, inşaat alanlarını 250 fit kare başına bir işçi ile sınırlandırmaktadır. Bunun gibi 7.000 fit karelik bir mekan en fazla 28 kişiyi ağırlayabilir. Bugün, on yedi kişi var. Bazı mürettebat üyeleri hala karantina alanını terk etmekte isteksiz. Ellison, "Marangozlar, özel metal işçileri ve kaplama marangozları bu kampa ait," dedi. "Biraz daha iyi durumdalar. Kendi işleri var ve Connecticut'ta bir stüdyo açtılar." Şaka yollu onlara kıdemli tüccarlar dedi. Marelli güldü: "Sanat okulunda üniversite derecesi olanlar genellikle bunları yumuşak dokulardan yaparlar." Diğerleri birkaç hafta önce şehri terk etti. Ellison, "Iron Man Ekvador'a döndü," dedi. "İki hafta içinde geri döneceğini söyledi ama şu an Guayaquil'de ve karısını da beraberinde götürüyor."
Bu şehirdeki birçok işçi gibi, Ellison ve Marelli'nin evleri de birinci nesil göçmenlerle doluydu: Rus tesisatçılar, Macar zemin işçileri, Guyanalı elektrikçiler ve Bangladeşli taş oymacıları. Millet ve endüstri sıklıkla bir araya gelir. Ellison 1970'lerde ilk kez New York'a taşındığında, marangozlar İrlandalı gibi görünüyordu. Daha sonra Kelt Kaplanları'nın refahı sırasında evlerine döndüler ve yerlerini Sırplar, Arnavutlar, Guatemalalılar, Honduraslılar, Kolombiyalılar ve Ekvadorlular aldı. New York'taki iskeledeki insanlardan dünyanın çatışmalarını ve çöküşlerini takip edebilirsiniz. Bazı insanlar kendilerine hiçbir faydası olmayan ileri derecelerle buraya geliyorlar. Diğerleri ölüm mangalarından, uyuşturucu kartellerinden veya kolera, ebola, menenjit, sarı humma gibi önceki hastalık salgınlarından kaçıyor. Marelli, "Kötü zamanlarda çalışmak için bir yer arıyorsanız, New York kötü bir iniş yeri değil" diyor. "Bambu iskelede değilsiniz. Suçlu ülke tarafından dövülmeyecek veya aldatılmayacaksınız. Bir İspanyol, Nepal ekibine doğrudan entegre olabilir. Duvarcılığın izlerini takip edebilirseniz, bütün gün çalışabilirsiniz."
Bu bahar korkunç bir istisna. Ancak herhangi bir mevsimde inşaat tehlikeli bir iştir. OSHA yönetmeliklerine ve güvenlik denetimlerine rağmen, Amerika Birleşik Devletleri'nde her yıl 1.000 işçi hala işte ölüyor; diğer tüm sektörlerden daha fazla. Elektrik çarpması ve patlayıcı gazlar, zehirli dumanlar ve kırık buhar boruları yüzünden öldüler; forkliftler, makineler tarafından sıkıştırıldılar ve molozların altına gömüldüler; çatılardan, I kirişlerinden, merdivenlerden ve vinçlerden düştüler. Ellison'ın kazalarının çoğu olay yerine bisikletle giderken meydana geldi. (İlki bileğini ve iki kaburgasını kırdı; ikincisi kalçasını kırdı; üçüncüsü çenesini ve iki dişini kırdı.) Ancak sol elinde neredeyse elini kıracak kadar kalın bir yara izi var. Onu kesti ve iş yerinde üç kolun kesildiğini gördü. Çoğunlukla yönetimde ısrar eden Marelli bile birkaç yıl önce neredeyse kör oluyordu. Üç parça fırlayıp sağ göz bebeğini deldiğinde, bir testereyle çelik çivi kesen bir personelin yanında duruyordu. Cuma günüydü. Cumartesi günü göz doktorundan döküntüleri temizlemesini ve pası temizlemesini istedi. Pazartesi günü işe geri döndü.
Temmuz ayının sonlarında bir öğleden sonra, Ellison ve Marelli ile Upper East Side'daki Metropolitan Sanat Müzesi'nin köşesindeki ağaçlı bir sokakta buluştuk. Ellison'ın 17 yıl önce çalıştığı daireyi ziyaret ediyoruz. Girişimci ve Broadway yapımcısı James Fantaci ve eşi Anna'ya ait, 1901 yılında inşa edilmiş bir şehir evinde on oda var. (2015 yılında yaklaşık 20 milyon ABD dolarına sattılar.) Sokaktan bakıldığında, bina kireç taşı alınlıkları ve ferforje ızgaralarıyla güçlü bir sanat tarzına sahip. Ancak iç mekana girdiğimizde, yenilenen hatları Art Nouveau tarzına doğru yumuşamaya başlıyor, duvarlar ve ahşap işçiliği etrafımızda eğilip bükülüyor. Bir nilüferin içine girmek gibi. Büyük odanın kapısı kıvırcık bir yaprak şeklinde ve kapının arkasında dönen oval bir merdiven bulunuyor. Ellison, ikisinin yerleşmesine yardımcı oldu ve birbirlerinin kıvrımlarına uymalarını sağladı. Şömine katı kirazlardan yapılmış ve mimar Angela Dirks tarafından yontulmuş bir modele dayanıyor. Restoranın Ellison tarafından oyulmuş nikel kaplamalı korkulukları ve lale çiçeği süslemeleri olan cam bir koridoru var. Şarap mahzeninin bile tonozlu armut ağacı tavanı var. Ellison, "Bu, şimdiye kadar gördüğüm en muhteşem şeydi," dedi.
Bir asır önce, Paris'te böyle bir ev inşa etmek olağanüstü beceriler gerektiriyordu. Bugün, çok daha zor. Sadece bu zanaat geleneklerinin neredeyse yok olması değil, aynı zamanda onunla birlikte en güzel malzemelerin çoğu da yok oldu - İspanyol maunu, Karpat karaağacı, saf beyaz Taşöz mermeri. Odanın kendisi yeniden düzenlendi. Bir zamanlar dekore edilen kutular artık karmaşık makinelere dönüştü. Alçı, çok sayıda gazı, elektriği, optik fiberleri ve kabloları, duman dedektörlerini, hareket sensörlerini, stereo sistemlerini ve güvenlik kameralarını, Wi-Fi yönlendiricilerini, iklim kontrol sistemlerini, transformatörleri ve otomatik ışıkları gizleyen ince bir gazlı bez tabakasıdır. Ve sprinkler muhafazası. Sonuç olarak, bir ev o kadar karmaşıktır ki onu korumak için tam zamanlı çalışanlar gerekebilir. Ellison bana, "Orada yaşamaya uygun bir müşteri için hiç ev inşa ettiğimi sanmıyorum," dedi.
Konut inşaatı obsesif-kompulsif bozukluğun alanı haline geldi. Böyle bir apartman dairesi, bir uzay mekiğinden daha fazla seçenek gerektirebilir; her menteşe ve kulpun şekli ve patinasından her pencere alarmının konumuna kadar. Bazı müşteriler karar yorgunluğu yaşar. Başka bir uzaktan sensöre karar vermelerine izin veremezler. Diğerleri her şeyi özelleştirmekte ısrar eder. Uzun bir süredir, mutfak tezgahlarında her yerde görülebilen granit levhalar, jeolojik kalıplar gibi dolaplara ve cihazlara yayılmıştır. Kayanın ağırlığını taşımak ve kapının yırtılmasını önlemek için Ellison tüm donanımı yeniden tasarlamak zorunda kaldı. 20. Sokak'taki bir apartman dairesinde, ön kapı çok ağırdı ve onu destekleyebilen tek menteşe hücreyi tutmak için kullanılıyordu.
Dairede yürürken Ellison gizli bölmeleri açmaya devam etti - erişim panelleri, sigorta kutuları, gizli çekmeceler ve ilaç dolapları - her biri alçı veya ahşap işçiliğine ustaca yerleştirilmişti. İşin en zor kısımlarından birinin yer bulmak olduğunu söyledi. Bu kadar karmaşık bir şey nerede olabilir? Banliyö evleri kullanışlı boşluklarla doludur. Hava işleyici tavana uymuyorsa, lütfen onu çatı katına veya bodruma yerleştirin. Ancak New York apartmanları o kadar affedici değil. "Çatı katı mı? Çatı katı da neyin nesi?" dedi Marelli. "Bu şehirdeki insanlar yarım inçten fazlası için kavga ediyor." Bu duvarlardaki sıva ve dikmelerin arasına yüzlerce mil kablo ve boru döşenmiş, devre kartları gibi iç içe geçmiş. Toleranslar yat endüstrisindekilerden çok da farklı değil.
Angela Dex, "Bu çok büyük bir problemi çözmek gibi," dedi. "Sadece tavanı yıkmadan veya çılgın parçalar çıkarmadan tüm boru sistemlerini nasıl tasarlayacağınızı çözün - bu bir işkence." 52 yaşındaki Dirks, Columbia Üniversitesi ve Princeton Üniversitesi'nde eğitim aldı ve konut iç tasarımı konusunda uzmanlaştı. 25 yıllık mimarlık kariyerinde, bu boyutta ve bu kadar ayrıntıya dikkat edebilen sadece dört projesi olduğunu söyledi. Bir keresinde, bir müşteri onu Alaska kıyılarındaki bir yolcu gemisine kadar takip etti. Banyodaki havlu askısının o gün takıldığını söyledi. Dirks bu yerleri onaylayabilir mi?
Çoğu ev sahibi mimarın boru sistemindeki her bir düğümü çözmesini sabırsızlıkla bekler. Tadilat tamamlanana kadar devam etmeleri gereken iki ipotekleri vardır. Bugün, Ellison'ın projelerinin metrekare başına maliyeti nadiren 1.500 dolardan azdır ve bazen iki katı bile yüksektir. Yeni mutfak 150.000 dolardan başlar; ana banyo daha pahalı olabilir. Proje süresi uzadıkça fiyat da artma eğilimindedir. Marelli bana, "Önerilen şekilde inşa edilebilecek bir plan hiç görmedim," dedi. "Ya eksikler, fiziğe aykırılar ya da hırslarına nasıl ulaşılacağını açıklamayan çizimler var." Sonra tanıdık bir döngü başladı. Ev sahipleri bir bütçe belirlediler, ancak gereksinimler kapasitelerini aştı. Mimarlar çok yüksek vaatlerde bulundular ve müteahhitler çok düşük tekliflerde bulundular, çünkü planların biraz kavramsal olduğunu biliyorlardı. İnşaat başladı ve ardından çok sayıda değişiklik emri geldi. Bir yıl süren ve balon uzunluğunun metrekare başına bin dolara ve fiyatının iki katına mal olan bir plan için herkes birbirini suçladı. Üçte bir oranında düşüş olsa bile buna başarı diyorlar.
"Bu sadece çılgın bir sistem," dedi Ellison bana. "Oyun, herkesin motivasyonlarının çelişkili olması için kurulmuş. Bu bir alışkanlık ve kötü bir alışkanlık." Kariyerinin büyük bir bölümünde hiçbir büyük karar almadı. O sadece kiralık bir silah ve saatlik ücretle çalışıyor. Ancak bazı projeler parça parça çalışma için fazla karmaşıktır. Bunlar evlerden çok araba motorlarına benzer: İçeriden dışarıya doğru katman katman tasarlanmalı ve her bir bileşen bir sonrakine tam olarak monte edilmelidir. Son harç tabakası döşendiğinde, altındaki borular ve teller 10 feet'in 16 inç üzerinde tamamen düz ve dik olmalıdır. Ancak, her sektörün farklı toleransları vardır: çelik işçisinin hedefi yarım inç hassasiyette olmaktır, marangozun hassasiyeti çeyrek inçtir, sac işçisinin hassasiyeti bir inçin sekizde biridir ve taş ustasının hassasiyeti bir inçin sekizde biridir. On altıda bir. Ellison'ın görevi hepsini aynı sayfada tutmak.
Dirks, projeyi koordine etmek için götürüldükten bir gün sonra onunla karşılaştığını hatırlıyor. Daire tamamen yıkılmıştı ve harap alanda bir hafta tek başına geçirdi. Ölçümler aldı, merkez çizgisini belirledi ve her armatürü, soketi ve paneli gözünde canlandırdı. Grafik kağıdına elle yüzlerce çizim çizdi, sorun noktalarını izole etti ve bunları nasıl düzelteceğini açıkladı. Kapı çerçeveleri ve korkuluklar, merdivenlerin etrafındaki çelik yapı, kornişin arkasına gizlenmiş havalandırma delikleri ve pencere ceplerine sıkıştırılmış elektrikli perdelerin hepsi çok küçük kesitlere sahip ve hepsi büyük siyah bir klasörde toplanmış. Dex bana, "Bu yüzden herkes Mark'ı veya Mark'ın bir klonunu istiyor," dedi. "Bu belgede, 'Sadece burada neler olduğunu değil, aynı zamanda her alanda ve her disiplinde neler olduğunu da biliyorum,' yazıyor."
Tüm bu planların etkileri görünenden daha belirgindir. Örneğin, mutfak ve banyoda duvarlar ve zeminler göze çarpmaz, ancak bir şekilde mükemmeldir. Ancak bir süre baktıktan sonra nedenini keşfedersiniz: her sıradaki her fayans tamamdır; beceriksiz birleşimler veya kesik kenarlar yoktur. Ellison odayı inşa ederken bu kesin son boyutları dikkate almıştır. Hiçbir fayans kesilmemelidir. Dex, "İçeri girdiğimde, Mark'ın orada oturduğunu hatırlıyorum," dedi. "Ona ne yaptığını sordum ve bana baktı ve 'Sanırım bitirdim,' dedi. Bu sadece boş bir kabuk, ancak hepsi Mark'ın zihninde."
Ellison'ın evi Newburgh'un merkezinde terk edilmiş bir kimya fabrikasının karşısında yer alıyor. 1849'da erkek okulu olarak inşa edilmiş. Yol kenarına bakan, önünde harap bir ahşap verandası olan sıradan bir tuğla kutu. Alt katta, çocukların metal işçiliği ve marangozluk öğrendiği Ellison'ın stüdyosu var. Üst katta, gitarlar, amfiler, Hammond orgları ve diğer grup ekipmanlarıyla dolu, uzun, ahır benzeri bir alan olan dairesi var. Duvarda, annesinin ona ödünç verdiği sanat eserleri asılı - çoğunlukla Hudson Nehri'nin uzaktan görünümü ve bir savaşçının düşmanının kafasını kesmesi de dahil olmak üzere samuray hayatından sahnelerin suluboya resimleri. Yıllar boyunca, bina gecekondu sakinleri ve başıboş köpekler tarafından işgal edildi. Ellison taşınmadan kısa bir süre önce, 2016'da yenilendi, ancak mahalle hala oldukça kötü. Son iki yılda, iki blokta dört cinayet işlendi.
Ellison'ın daha iyi yerleri var: Brooklyn'de bir şehir evi; Staten Adası'nda restore ettiği altı yatak odalı Viktorya tarzı bir villa; Hudson Nehri'nde bir çiftlik evi. Ancak boşanma onu buraya, nehrin mavi yakalı tarafına, eski karısıyla köprünün karşısındaki lüks Beacon'a getirdi; bu değişiklik ona uygun gibi görünüyordu. Lindy Hop öğreniyor, bir honky tonk grubunda çalıyor ve New York'ta yaşamak için fazla alternatif veya fakir olan sanatçılar ve inşaatçılarla etkileşim kuruyor. Geçtiğimiz yılın Ocak ayında, Ellison'ın evinden birkaç blok ötede bulunan eski itfaiye istasyonu satışa çıkarıldı. Altı yüz bin, yiyecek bulunamadı ve sonra fiyat beş yüz bine düştü ve dişlerini sıktı. Biraz tadilatla, burasının emekli olmak için iyi bir yer olabileceğini düşünüyor. Onu ziyarete gittiğimde bana "Newburgh'u seviyorum," dedi. "Her yerde tuhaf insanlar var. Henüz gelmedi - şekilleniyor."
Bir sabah kahvaltıdan sonra, masa testeresi için bıçak almak üzere bir hırdavatçıya uğradık. Ellison aletlerini basit ve çok yönlü tutmayı sever. Stüdyosu steampunk tarzına sahiptir -1840'lardaki stüdyolarla neredeyse aynı ama tam olarak aynı değil- ve sosyal hayatı da benzer şekilde karışık bir enerjiye sahiptir. "Bu kadar yıl sonra, 17 farklı dil konuşabiliyorum," dedi bana. "Ben değirmenciyim. Ben cam dostum. Ben taş adamıyım. Ben mühendisim. Bu şeyin güzelliği, önce toprağa bir delik kazmanız ve sonra son pirinç parçasını altı bin kumlu zımpara kağıdıyla parlatmanızdır. Bana göre her şey harika."
1960'ların ortalarında Pittsburgh'da büyüyen bir çocuk olarak, kod dönüştürme konusunda bir yoğunlaştırılmış kursa katıldı. Çelik şehir dönemiydi ve fabrikalar Yunanlılar, İtalyanlar, İskoçlar, İrlandalılar, Almanlar, Doğu Avrupalılar ve Büyük Göç sırasında kuzeye taşınan güneyli siyahlarla doluydu. Açık ve yüksek fırınlarda birlikte çalışıyorlar ve sonra cuma gecesi kendi su birikintilerine gidiyorlardı. Kirli, çıplak bir kasabaydı ve Monongahela Nehri'nin midesinde yüzen birçok balık vardı ve Ellison bunun tam olarak balıkların yaptığı şey olduğunu düşündü. "İs, buhar ve yağ kokusu - işte çocukluğumun kokusu," dedi bana. "Geceleri nehre arabayla gidebilirsiniz, orada hiç durmadan çalışan sadece birkaç mil çelik fabrikası var. Parlıyorlar ve havaya kıvılcımlar ve duman atıyorlar. Bu devasa canavarlar herkesi yutuyor, sadece bilmiyorlar."
Evi, kentsel terasların her iki tarafının ortasında, siyah ve beyaz topluluklar arasındaki kırmızı çizgide, yokuş yukarı ve aşağı konumda yer almaktadır. Babası bir sosyolog ve eski bir papazdı; Reinhold Niebuhr oradayken, United Theological Seminary'de eğitim görmüştür. Annesi tıp fakültesine gitmiş ve dört çocuk büyütürken çocuk nöroloğu olarak eğitim almıştır. Mark, ikinci en gençtir. Sabahleyin, Pittsburgh Üniversitesi tarafından açılan, modüler sınıfların ve hippi öğretmenlerin bulunduğu deneysel bir okula gidiyordu. Öğleden sonra, o ve çocuk orduları muz koltuklu bisikletlere biniyor, tekerleklere basıyor, yol kenarından atlıyor ve açık alanlardan ve çalılıklardan, sokan sinek sürüleri gibi geçiyorlardı. Ara sıra soyuluyordu veya çalılıklara atılıyordu. Yine de, orası hala cennet.
Donanım mağazasından dairesine döndüğümüzde, bana eski mahalleye yaptığı son geziden sonra yazdığı bir şarkıyı çaldı. Neredeyse elli yıldır oraya ilk kez gidiyordu. Ellison'ın şarkı söylemesi ilkel ve beceriksizceydi ama sözleri rahatlatıcı ve şefkatliydi. "Bir insanın büyümesi on sekiz yıl sürer / İyi duyulması için birkaç yıl daha," diye şarkı söyledi. "Bir şehrin yüz yıl gelişmesine izin verin / Sadece bir günde yıkın / Pittsburgh'dan en son ayrıldığımda / O şehrin olduğu yere bir şehir inşa ettiler / Başka insanlar yolunu bulabilir / Ama ben değil."
On yaşındayken annesi Albany'de yaşıyordu, Pittsburgh da öyleydi. Ellison sonraki dört yılını yerel okulda geçirdi, "temelde aptalları başarılı kılmak için." Sonra Massachusetts, Andover'daki Phillips College lisesinde başka bir tür acı yaşadı. Sosyal olarak, burası Amerikan beyefendileri için bir eğitim alanıydı: John F. Kennedy (Jr.) o sırada oradaydı. Entelektüel olarak, titizdir, ancak aynı zamanda gizlidir. Ellison her zaman uygulamalı bir düşünür olmuştur. Dünya'nın manyetizmasının kuşların uçuş desenleri üzerindeki etkisini çıkarmak için birkaç saat harcayabilir, ancak saf formüller nadiren sorun çıkarır. "Açıkçası, buraya ait değilim," dedi.
Zengin insanlarla nasıl konuşulacağını öğrendi - bu yararlı bir beceri. Ve Howard Johnson'ın bulaşıkçısı, Georgia'nın ağaç dikicisi, Arizona hayvanat bahçesi personeli ve Boston'ın çırak marangozu olduğu dönemde izin almış olsa da son sınıfına girmeyi başardı. Buna rağmen sadece bir kredi saati mezun oldu. Her neyse, Columbia Üniversitesi onu kabul ettiğinde, durumun daha da zor olduğunu fark ederek altı hafta sonra okulu bıraktı. Harlem'de ucuz bir daire buldu, teksir tabelaları astı, tavan araları ve kitaplıklar inşa etme fırsatları sağladı ve boşluğu doldurmak için yarı zamanlı bir iş buldu. Sınıf arkadaşları avukat, komisyoncu ve yatırım fonu tüccarları olduğunda - gelecekteki müşterileri - kamyonu boşalttı, banjo çalıştı, bir ciltçi dükkanında çalıştı, dondurma kepçeledi ve yavaş yavaş bir işlemi ustalıkla halletti. Düz çizgiler kolaydır, ancak eğriler zordur.
Ellison uzun zamandır bu işte çalışıyor, bu yüzden bu işin becerileri onun için ikinci bir doğa. Bu beceriler onun yeteneklerini tuhaf ve hatta pervasız gösterebilir. Bir gün, Newburgh'da bir şehir evi için merdiven inşa ederken iyi bir örnek gördüm. Merdiven, Ellison'ın ikonik projesidir. Çoğu evdeki en karmaşık yapılardır; bağımsız olarak durmalı ve uzayda hareket etmelidirler; küçük hatalar bile felaketle sonuçlanan birikmelere neden olabilir. Her basamak 30 saniye boyunca çok alçaksa, merdiven en üstteki platformdan 3 inç daha alçak olabilir. Marelli, "Yanlış merdivenler açıkça yanlıştır," dedi.
Ancak merdivenler aynı zamanda insanların dikkatini kendilerine çekmek için de tasarlanmıştır. Breakers gibi bir malikanede, Vanderbilt çiftinin Newport'taki yazlık evi 1895'te inşa edilmiştir ve merdivenler bir perde gibidir. Misafirler gelir gelmez, gözleri salondan korkuluktaki sabahlıklı büyüleyici metrese doğru kaymıştır. Basamaklar kasıtlı olarak alçaktır -normalde yedi buçuk inç yerine altı inç daha yüksek- böylece yer çekimi olmadan kayarak partiye katılabilir.
Mimar Santiago Calatrava bir keresinde Ellison'ın kendisi için inşa ettiği merdiveni bir şaheser olarak nitelendirmişti. Bu merdiven bu standardı karşılamıyordu; Ellison en başından itibaren yeniden tasarlanması gerektiğine ikna olmuştu. Çizimler, her basamağın tek parça delikli çelikten yapılmasını ve bir basamak oluşturacak şekilde bükülmesini gerektiriyordu. Ancak çeliğin kalınlığı bir inçin sekizde birinden daha az ve neredeyse yarısı delik. Ellison, birkaç kişi aynı anda merdivenlerden çıkarsa, testere bıçağı gibi büküleceğini hesapladı. Daha da kötüsü, çelik, delikler boyunca gerilim kırılması ve tırtıklı kenarlar üretecekti. "Temelde bir insan peynir rendesi haline geliyor," dedi. Bu en iyi ihtimal. Bir sonraki sahibi kuyruklu piyanoyu en üst kata taşımaya karar verirse, tüm yapı çökebilir.
Ellison şöyle dedi: "İnsanlar bana bunu anlamam için çok para ödüyorlar." Ancak alternatif o kadar basit değil. Çeyrek inçlik bir çelik yeterince güçlüdür, ancak büktüğünde metal yine de yırtılır. Bu yüzden Ellison bir adım daha ileri gitti. Çeliği koyu turuncu parlayana kadar bir kaynak makinesiyle patlattı, sonra yavaşça soğumaya bıraktı. Tavlama adı verilen bu teknik, atomları yeniden düzenler ve bağlarını gevşeterek metali daha sünek hale getirir. Çeliği tekrar büktüğünde yırtılma olmadı.
Kirişçiler farklı türden sorular ortaya çıkarır. Bunlar basamaklarla yan yana duran tahta levhalardır. Çizimlerde, kavak ağacından yapılmışlardır ve zeminden zemine dikişsiz şeritler gibi bükülmüşlerdir. Peki levhayı eğri şekilde nasıl kesersiniz? Frezeler ve sabitleme elemanları bu işi tamamlayabilir, ancak uzun zaman alır. Bilgisayar kontrollü şekillendirici çalışabilir, ancak yenisi üç bin dolara mal olacaktır. Ellison bir masa testeresi kullanmaya karar verdi, ancak bir sorun vardı: masa testeresi eğrileri kesemiyordu. Düz dönen bıçağı, doğrudan tahtayı kesmek için tasarlanmıştır. Açısal kesimler için sola veya sağa eğilebilir, ancak daha fazlası değil.
"Bu, 'çocuklar, bunu evde denemeyin!' türünden bir şey," dedi. Masa testeresinin yanında durup komşusu ve eski çırağı Caine Budelman'a bunu nasıl başaracağını gösterdi. Budman 41 yaşında: İngiliz profesyonel bir metal işçisi, topuzlu sarışın bir adam, rahat tavırlar, sportif tavırlar. Ayağında erimiş alüminyum topuyla bir delik açtıktan sonra, yakındaki Rock Tavern'daki bir döküm işini bıraktı ve daha güvenli beceriler için ahşap işçiliği tasarladı. Ellison bundan pek emin değildi. Kendi babasının altı parmağı bir testereyle kırılmıştı -üç kere iki kere. "Birçok insan ilk seferi bir ders olarak görecektir," dedi.
Ellison, bir masa testeresiyle eğrileri kesmenin püf noktasının yanlış testereyi kullanmak olduğunu açıkladı. Tezgahın üzerindeki bir yığından bir kavak tahtası aldı. Çoğu marangoz gibi testere dişlerinin önüne koymadı, testere dişlerinin yanına koydu. Sonra, şaşkın Budelman'a bakarak dairesel bıçağın dönmesine izin verdi, sonra da tahtayı sakince bir kenara itti. Birkaç saniye sonra tahtaya pürüzsüz bir yarım ay şekli oyulmuştu.
Ellison artık bir oluğa girmişti, tahtayı testereden tekrar tekrar itiyordu, gözleri odaklanmıştı ve hareket ediyordu, bıçak elinden birkaç santim uzakta dönüyordu. İş yerinde, Budelman'a sürekli anekdotlar, anlatımlar ve açıklamalar anlatıyordu. Bana Ellison'ın en sevdiği marangozluğun, vücudun zekasını nasıl kontrol ettiği olduğunu söyledi. Three Rivers Stadyumu'nda Korsanlar'ı izleyen bir çocukken, Roberto Clemente'nin topu nereye uçuracağını nasıl bildiğine hayret etmişti. Top sopadan çıktığı anda kesin yayı ve ivmeyi hesaplıyor gibi görünüyordu. Bu, belirli bir analizden çok bir kas hafızasıydı. "Vücudunuz bunu nasıl yapacağını biliyor," dedi. "Ağırlığı, kaldıraçları ve alanı, beyninizin sonsuza dek çözmesi gereken bir şekilde anlıyor." Bu, Ellison'a keskinin nereye yerleştirileceğini veya bir milimetre daha odun kesilmesi gerekip gerekmediğini söylemekle aynı şey. "Steve Allen adında bir marangozu tanıyorum," dedi. "Bir gün bana döndü ve 'Anlamıyorum' dedi. Bu işi yaptığımda konsantre olmam gerekiyor ve sen bütün gün saçmalıyorsun. Sır şu ki, ben öyle düşünmüyorum. Bir Yol buldum ve sonra bunun hakkında düşünmeyi bıraktım. Artık beynimi rahatsız etmiyorum."
Bunun merdiven yapmanın aptalca bir yolu olduğunu itiraf etti ve bir daha asla böyle bir şey yapmayı planlamıyordu. "Delikli merdiven adamı olarak anılmak istemiyorum." Ancak, iyi yapılırsa, onun hoşuna gidecek büyülü unsurlara sahip olacak. Kirişler ve basamaklar, görünür bir dikiş veya vida olmadan beyaz boyanacak. Kolçaklar yağlanmış meşe olacak. Güneş merdivenlerin üzerindeki tavan penceresinden geçtiğinde, basamaklardaki deliklerden ışık iğneleri fırlatacak. Merdivenler uzayda maddesellikten uzaklaşmış gibi görünüyor. Ellison, "Bu, içine ekşi su dökmemeniz gereken bir ev," dedi. "Herkes sahibinin köpeğinin üzerine basıp basmayacağına bahse giriyor. Çünkü köpekler insanlardan daha akıllıdır."
Ellison emekli olmadan önce başka bir proje yapabilirse, bu Ekim ayında ziyaret ettiğimiz çatı katı olabilir. New York'taki son talep edilmeyen büyük alanlardan biri ve en eskilerden biri: Woolworth Binası'nın tepesi. 1913'te açıldığında, Woolworth dünyanın en yüksek gökdeleniydi. Hala en güzeli olabilir. Mimar Cass Gilbert tarafından tasarlanan bina, neo-gotik kemerler ve pencere süslemeleriyle dekore edilmiş, sırlı beyaz pişmiş toprakla kaplıdır ve Aşağı Manhattan'ın yaklaşık 800 fit yukarısındadır. Ziyaret ettiğimiz alan, binanın son gerilemesinin üzerindeki terastan kuledeki gözlem evine kadar ilk beş katı kaplıyor. Geliştirici Alchemy Properties buna Pinnacle diyor.
Ellison bunu ilk kez geçen yıl David Horsen'dan duymuştu. David Horsen, sık sık birlikte çalıştığı bir mimar. Thierry Despont'un diğer tasarımı alıcı çekmeyi başaramayınca Hotson, Pinnacle için bazı planlar ve 3D modeller geliştirmek üzere işe alındı. Hotson için sorun açıktı. Despont bir zamanlar gökyüzünde parke zeminli, avizeli ve ahşap kaplamalı kütüphaneleri olan bir şehir evi hayal etmişti. Odalar güzel ama monotondu; bu göz kamaştırıcı, yüz fit yüksekliğindeki gökdelenin tepesinde değil, herhangi bir binada olabilirlerdi. Bu yüzden Hotson onları havaya uçurdu. Resimlerinde, her kat bir sonraki kata çıkıyor ve bir dizi daha muhteşem merdivenle spiral şeklinde yukarı çıkıyordu. Hotson bana, "Her kata çıktığında hırıltıya neden olmalı," dedi. "Broadway'e geri döndüğünüzde, az önce gördüğünüz şeyi bile anlamayacaksınız."
61 yaşındaki Hotson, tasarladığı mekanlar kadar zayıf ve köşeli ve genellikle aynı tek renkli kıyafetleri giyiyor: beyaz saç, gri gömlek, gri pantolon ve siyah ayakkabılar. Ellison ve benimle Pinnacle'da sahne aldığında, New York Filarmoni Orkestrası'nın batonunu kazanan bir oda müziği şefi gibi, hala olasılıklarına hayran kalmış gibi görünüyordu. Bir asansör bizi elliinci kattaki özel bir salona götürdü ve ardından bir merdiven büyük odaya çıktı. Çoğu modern binada, asansörlerin ve merdivenlerin çekirdek kısmı tepeye kadar uzanır ve katların çoğunu kaplar. Ancak bu oda tamamen açıktır. Tavan iki kat yüksekliğindedir; şehrin kemerli manzaraları pencerelerden hayranlıkla izlenebilir. Kuzeyde Palisades ve Throgs Neck Köprüsü'nü, güneyde Sandy Hook'u ve New Jersey, Galilee kıyılarını görebilirsiniz. Sadece birkaç çelik kirişin çaprazlamasına geçtiği canlı beyaz bir alan, ancak yine de muhteşem.
Aşağıda doğuya doğru, Hotson ve Ellison'ın önceki projesinin yeşil kiremitli çatısını görebiliyoruz. Adı Gökyüzü Evi ve 1895'te dini bir yayınevi için inşa edilmiş Romanesk bir gökdelenin dört katlı çatı katı. Her köşede devasa bir melek nöbet tutuyordu. 2007'de bu alan 6,5 milyon dolara satıldığında (o zamanki finans bölgesinde bir rekor) onlarca yıldır boştu. Neredeyse hiç sıhhi tesisat veya elektrik yoktu, sadece Spike Lee'nin "İçerideki Adam" ve Charlie Kaufman'ın "New York'ta Sennakedo" filmleri için çekilen sahnelerin geri kalanı vardı. Hotson tarafından tasarlanan daire hem yetişkinler için bir oyun parkı hem de göz kamaştırıcı asil bir heykel - Pinnacle için mükemmel bir ısınma. 2015'te, iç tasarım onu on yılın en iyi dairesi olarak derecelendirdi.
Sky House kesinlikle bir kutu yığını değil. Sanki bir elmasın içinde yürüyormuşsunuz gibi, bölünme ve kırılma alanıyla dolu. Ellison bana, "David, sinir bozucu Yale tarzında dikdörtgen ölüm şarkısını söylüyor," dedi. Ancak daire göründüğü kadar canlı hissettirmiyor, bunun yerine küçük şakalar ve sürprizlerle dolu. Beyaz zemin, burada ve orada cam panellere yol veriyor ve havada süzülmenizi sağlıyor. Oturma odasının tavanını destekleyen çelik kiriş aynı zamanda emniyet kemerli bir tırmanma direği ve misafirler iplerle inebiliyor. Ana yatak odasının ve banyonun duvarlarının arkasında gizli tüneller var, böylece sahibinin kedisi etrafta sürünerek başını küçük açıklıktan dışarı çıkarabilir. Dört kat da cilalı Alman paslanmaz çelikten yapılmış devasa bir boru kaydırakla birbirine bağlı. En üstte, hızlı ve sürtünmesiz sürüşü sağlamak için kaşmir bir battaniye sağlanmış.
Gönderi zamanı: Sep-09-2021